Σκόρπια βήματα

Ένα μικρό διήγημα για κάποιες τρυφερές χαμένες ψυχές της νύχτας.

Εστία

Ποίημα με θέμα την έννοια της αξίας "σπίτι", "σπιτικός"

«Ο ήχος της σιωπής»

Ποίημά μου, γραμμένο για την αίσθηση της απώλειας πάνω στη δύναμη των αναμνήσεων και του χώρου.

«Τα πρώτα σου Χριστούγεννα» (Ποίημα)

Προσωπικό ποίημα για τα Χριστούγεννα

Η Επιστροφή

Μικρό διήγημα Η Ειρήνη άνοιξε την πόρτα του δωματίου. Ένα όμορφο άρωμα ξύλου πλημμύρισε τις αισθήσεις της. Το φως απ’ το λιόγερμα έλουζε το χώρο με όμορφα χρώματα. Γύριζε πάλι σ’ αυτό το γραφείο. Ήταν όλα όπως τότε. Καλαίσθητα όπως άρεσαν στον παππού της και τακτοποιημένα. Κάθε μέρος της επίπλωσης, η βιβλιοθήκη και τα προσωπικά...

«Το καρουζέλ των Χριστουγέννων»

Photo by freestocks.org on Pexels.com "Το καρουζέλ των Χριστουγέννων" Σαν αερικό που τριγυρνά στους ίσκιους, στο σκοτάδι γυρεύοντας στη ζήση μου, γαλήνη να προσμένει. Έτσι νυχοπατώντας βήματα αργά και νυσταγμένα χορό της φλόγας των κεριών ξωπίσω ακόλουθός τους. Τότε το είδα ! Να εκεί, στα χρόνια ξεχασμένο, στην αγκαλιά του χρόνου ν' ακουμπά, βαθιά υπνωτισμένο....

Μυστικά ανάμεσα στις πέτρες

Η Δήμητρα Αλέπη, νεαρή αρχιτέκτονας, θα κληθεί να επιβλέψει στην ανακαίνιση ενός παλιού εγκαταλειμμένου πύργου σε ένα Αιγαιοπελαγίτικο νησί. Ενός πύργου που κουβαλάει εδώ και πολλά χρόνια μια τραγική ιστορία τυλιγμένη στο μυστήριο της άγριας δολοφονίας του ιδιοκτήτη της, Λουκά Ανεζά και της εξαφάνισης της γυναίκας του. Η νεαρή αρχιτέκτονας θα βρεθεί, άθελά της, αντιμέτωπη με τα βαθιά κρυμμένα εφιαλτικά μυστικά του πύργου.

Το δάσος της λήθης

"Το δάσος της λήθης" Αναφορά στο δραματικό μυθιστόρημα φαντασίας του Γιάννη Πιταροκοίλη

Ford Cortina μοντέλο 1967

Κατηγορία: Διήγημα θρίλερ τρόμου Θέμα-Πλοκή "...Μπορεί ακόμα να ήταν λίγο μετά τις έξι το απόγευμα αλλά η χειμωνιάτικη καταιγίδα είχε φορτώσει τα χρώματα της νύχτας έντονα παντού. Η βροχή έξω έπεφτε καταρρακτωδώς και ο ουρανός στην κυριολεξία φεγγοβολούσε από τους κεραυνούς που έπεφταν συνεχώς. Προσπαθούσε να οδηγεί όσο το δυνατόν πιο προσεκτικά. Είχε αφήσει εδώ...

Ανεπίδοτο σημείωμα

Η Αμπρόζια. Μετρούσε τριάντα τρεις κύκλους χρόνων στη δική της ζωή. Αρκούσε ένα όμορφο σπίτι στα περίχωρα της όμορφης επαρχιακής κωμόπόλης, κάπου στην αρχή της δεκαετίας του 1970, για να μιλήσει για ευτυχία; Σαφώς όχι! Τα τελευταία χρόνια η ζωή της ήταν κάτι σαν φυλακή. Με ένα μεγάλο κενό όχι μόνο στη συμβίωσή της αλλά το κυριότερο στην καρδιά της. Πόσο αλλάζουν οι άνθρωποι στο πέρασμα των καιρών! Ή μάλλον πόσο λίγο μπορούμε να τους ξέρουμε. Μάλλον αυτό το τελευταίο ίσχυε για τη συμβίωσή της. Όλα συνήθως ξεκινούν όμορφα, τυλιγμένα σε ένα γαλήνιο σύννεφο που πολλές φορές μπορεί να γίνει μια πλάνη που σύντομα αποκαλύπτεται. Και τότε το ταξίδι στα σύννεφα μετατρέπεται σε μια ακινησία σε ένα βάλτο ζωής και ονείρων.