Σκόρπια βήματα

Σκόρπια βήματα

Κατηγορία: Μικρό δραματικό διήγημα

Μπήκε στο Bar. Η βραδιά μόλις ξεκινούσε και ο κόσμος ήταν ακόμα αραιός στο μαγαζί. Έκατσε στην Μπάρα. Έτσι κι αλλιώς η ιδέα να βρέξει το στόμα του λίγο με ένα ποτό του φαίνονταν πολύ ελκυστική μετά από μια δύσκολη μέρα στη δουλειά. Ένα τραγούδι σκέπαζε τις ομιλίες των θαμώνων ολόγυρα. Ο μεγάλος πάγος στο ποτήρι με το μπέρμπον έμοιαζε στα μάτια του με σχεδία που επέπλεε σε ήρεμα νερά.

Την είδε που μπήκε. Το ντύσιμό της μαρτυρούσε τι έκανε. Μέσα από την υπερτονισμένη εμφάνιση αναδύονταν ένα γκόθικ πρόσωπο, που τα σημάδια της κατάρρευσης αγωνίζονταν να σβήσουν κάποια όμορφα χαρακτηριστικά στο πρόσωπό της. Έκατσε δίπλα του. Ο μπάρμαν την στραβοκοίταξε μουρμουρώντας.

“Θα κεράσεις κάτι;”

Πριν προλάβει να της απαντήσει ένας σβέρκος πάνω σε ένα φουσκωτό σώμα την άρπαξε από το μανίκι.

“Έλα στρίβε, άδειασέ μας τη γωνιά!” το βλέμμα και οι διαθέσεις του δεν άφηναν περιθώρια. Την έσυρε σχεδόν σηκωτή έξω.

“Βρωμιάρες! Γεμίσαμε πεθαμένες πουτάνες…” μούγκρισε.

Η σκηνή τον χάλασε. Ενοχλημένος πλήρωσε το ποτό του άρον-άρον και βγήκε βιαστικά έξω στο δρόμο ψάχνοντας την εύθραυστη φιγούρα της. Την είδε λίγο πιο να περιφέρεται άσκοπα, έτσι χωρίς σκοπό και κατεύθυνση.

“Στάσου…περίμενε!” της φώναξε. Δεν ήξερε τι σχεδίαζε να κάνει αλλά ήταν σίγουρος ότι ήθελε πάρα πολύ κάτι να κάνει. Εκείνη γύρισε, κοντοστάθηκε. Για μια στιγμή έμειναν και οι δύο εκεί στο πεζοδρόμιο ανάμεσα στο μισοσκόταδο. Τον κοίταξε ανέκφραστα στα μάτια.

“Τι θέλεις; Ξεπέτα; Τριάντα Ευρώ… αλλά επειδή φαίνεσαι ξηγημένος η τιμή είναι συζητήσιμη” του είπε.

Την κοίταξε καλύτερα. Τα σημάδια της κατάρρευσης κάλυπταν ένα λεπτό πρόσωπο. Σαν εκείνα τα παλιά αρχαία γλυπτά που τα βρίσκεις θαμμένα στη σκόνη αρπαγμένα απ’ τη φθορά του χρόνου. Όμως, παρ’ όλα αυτά, ήταν όμορφη, με ζωγραφιστά μάτια και πρόσωπο απομεινάρι ενός άλλου χρόνου. Δεν θα ‘ταν πάνω από τριάντα αλλά έδειχνε γερασμένη.

“Όχι δεν θέλω…” αποκρίθηκε, “θέλω να πω… πού πας;”

Κούνησε το κεφάλι της αόριστα.

“Τι θέλεις από μένα ρε φίλε; Μπάτσος είσαι; εκτός αν είσαι απ’ αυτούς τους φρικαρισμένους που τριγυρνάνε τη νύχτα ξωπίσω μας”

Προσπάθησε να την καθησυχάσει.

“Όχι, ησύχασε! Πάμε να περπατήσουμε, λίγη παρέα θέλω, λίγο αέρα, είδα τη φάση και χαλάστηκα εκεί μέσα”

Τον παρατηρούσε προσεκτικά προσπαθώντας να καταλάβει με τι σόι άνθρωπο είχε να κάνει.

“Μυστήριος τύπος είσαι ρε φίλε αλλά…”, ξεφύσηξε με βαριά ανάσα συνεχίζοντας “δίκιο έχουν…” ψιθύρισε κουρασμένα, “μια ξοφλημένη πουτάνα χαλάει την εικόνα του μαγαζιού”.

Την έπιασε από το μπράτσο φιλικά. Το παρουσιαστικό και η προσέγγισή του, την έκανε να νιώθει πιο ασφαλής δίπλα του. Της έστελνε μηνύματα σιγουριάς. Το έντονο άρωμα που φορούσε τον έλουσε. Περπάτησαν στο πεζοδρόμιο δίπλα στη θάλασσα.

“Είσαι για μια μπύρα;” της είπε.

“Γιατί όχι” του απάντησε.

Σταμάτησε σε ένα περίπτερο. Πήρε δυο κουτιά μπύρας, της έδωσε το ένα και συνέχισαν. Τον κοίταζε ζεστά. Έγιναν μια συντροφιά ιδιαίτερη, εκδηλωτική, λες και γνωρίζονταν χρόνια.

“Στην υγειά σου” του είπε.

Την ένιωθε στο βήμα τους να παραπατά.

“Τι έχεις;” τη ρώτησε. Στο βλέμμα της απλώθηκε σκοτάδι και η φωνή της βγήκε μελαγχολική, απόμακρη.

“Είμαι οροθετική, μου είπαν ότι μετράω το χρόνο ανάποδα”

Ένιωσε μια συστολή στο άκουσμα της λέξης. Όχι στο σώμα αλλά στην καρδιά του.

“Γιατί το λες αυτό;”

“Δεν το λέω εγώ αλλά οι γιατροί”

“Φρόντισες τον εαυτό σου; Έκανες κάτι;”

“Να τον φροντίσω πώς; Με τι μέσα;”

“Κάτι θα υπάρχει δεν μπορεί”

“Με φοβάσαι;” τον ρώτησε ευθέως, “δεν θα σε αδικήσω..”

“Όχι δεν σε φοβάμαι” της απάντησε με την ίδια αμεσότητα. Εκείνη νιώθοντας πιο άνετα αφέθηκε στην αφήγησή της.

“Πριν ένα χρόνο, η αστυνομία μάς έβγαλε στην τηλεόραση, εμένα και κάτι άλλες. Κανονικό δόσιμο φίλε μου! Πασαρέλα κανονική με φωτογραφίες στις εφημερίδες και στην τηλεόραση. Και μήπως θυμάσαι γιατί;”

“Ναι το θυμάμαι καλά, όπως θυμάμαι και τον υπουργό με τις δηλώσεις του…” της απάντησε.

“Ο κύριος υπουργός! Βλέπεις εμείς έπρεπε να σημαδευτούμε, ήμασταν άρρωστες και οι πλούσιοι και οι επώνυμοι πελάτες μας έπρεπε με έναν τρόπο να μάθουν για αυτές που πήδαγαν ότι ήταν άρρωστες για να πάρουν τα μέτρα και τις αποστάσεις τους. Τόσο έξυπνο, τόσο απλό!”

“Ναι βέβαια, μην εκτεθούν στον καθώς-πρέπει κύκλο τους” συμπλήρωσε εκείνος κουνώντας το κεφάλι για να συνεχίσει αμέσως μετά “Πώς ξεκίνησε όλο αυτό;”

Ο περίπατός τους στην παραλία, έμοιαζε σαν μια τρυφερή στράτα από ένα ερωτευμένο ζευγαράκι. Περπατούσαν αργά στην προκυμαία κάτω απ’ τα φώτα. Άκουσε την τελευταία του ερώτηση. Έκανε μια μικρή στάση γυρνώντας το κορμί και το βλέμμα της προς τη θάλασσα. Ήπιε μια καλή γουλιά από τη μπύρα της και απάντησε.

“Άκου… δεν παριστάνω την παρθένα. Αυτό το δρόμο εγώ τον διάλεξα… έχω την ευθύνη μου και μάλιστα μεγάλη. Μου γυάλισαν τα φράγκα, οι λουσάτες υποσχέσεις… βλέπεις κάποτε μέτραγα. Όμως μετά, κλασικά οι αυταπάτες άρχισαν να τελειώνουν γρήγορα. Έτσι συνήθως συμβαίνει. Όλα ξεθωριάζουν ξαφνικά και προσγειώνεσαι απότομα. Βαρέθηκα να με πηδάει τσάμπα το αφεντικό στο φαγάδικο…. μετά αποφάσισα να το κάνω με λεφτά, ξέρεις… τα γνωστά… μαγαζιά…. προστάτες…. στην αρχή ωραία τα φράγκα… γκλαμουριά…. μετά…”, κόμπιασε, “μετά εφιάλτης…. παραξενιές πελατών, διαστροφές επωνύμων, εκεί να δεις φίλε μου… δικαστές… επιχειρηματίες… ευυπόληπτοι πολίτες…. σκόνη…. παραφροσύνη… κατήφορος. Όλα γουρούνια”

“Πιστεύεις ότι όλοι οι άντρες είναι έτσι;”

“Εγώ αυτούς είδα” του είπε.

“Αυτή είναι μια όψη της πραγματικότητας, δεν είναι όμως κανόνας. Οι δικοί σου;” τη ρώτησε.

“Εγκατάλειψη πλήρης….! Μπορεί να έχουν κι αυτοί τα δίκια τους” ψιθύρισε με πίκρα.

“Σού λείπουν;”

Είδε τα μάτια της να υγραίνονται.

“Ναι… είναι στιγμές που μού λείπουν. Η μάνα, η αδελφή μου…”

“Ο πατέρας σου;”

“Σε παρακαλώ, μην με ρωτάς για αυτό”, του είπε απότομα.

“Άνοιξε την καρδιά σου και μίλα”

“Ο πατέρας μου πέθανε πριν χρόνια, ο πατριός μου ήταν, με… σε παρακαλώ δεν θέλω να το συνεχίσω…”

“Εντάξει” της είπε κατανοώντας τα απωθημένα της ψυχής της.

Περπάτησαν ώρα πολύ. Αφέθηκαν στην κουβέντα.

“Θέλω να μού κάνεις μια χάρη… Πως σε λένε;” τη ρώτησε

“Σόνια, εσένα;”

“Ανδρέα. Θέλω να προσέξεις τον εαυτό σου, ακούς; Θέλω να το κάνεις”

“Πως; Με τι δουλειά;”

“Κάνε κάτι άλλο, βρες κάτι άλλο”

“Να το βρω που;”

“Ακου, υπάρχουν δομές και σύλλογοι σε κάποιους Δήμους για όλα αυτά. Ακόμα και συλλογικότητες που θα μπορούσαν να σού βρουν ένα χώρο να μείνεις, με άλλα άτομα αλλά νομίζω είναι καλύτερα από όλο αυτό…” της είπε με πείσμα.

Τον κοίταξε έντονα. Πρώτη φορά εδώ και καιρό άκουγε τέτοια λόγια. Το βλέμμα του ήταν σαν να περίμενε κάτι σαν υπόσχεση από μέρους της.

“Εντάξει…”

“Πρέπει να σε αφήσω” της είπε.

“Φύγε… έχεις οικογένεια;” τον κοίταξε με μάτια υγρά. “παιδιά;”

“Ναι και μια κόρη έφηβη”

Το βλέμμα της έπεσε στον κήπο τού απέναντι σπιτιού. Άπλωσε το χέρι της και έκοψε ένα τριαντάφυλλο, ένα μεγάλο κόκκινο τριαντάφυλλο”

“Δος της αυτό το λουλούδι από μένα” τού έκανε με ένα όμορφο χαμόγελο. Το χέρι της έτρεμε από συγκίνηση την ώρα που τού το έδινε. Το πήρε ευλαβικά.

“Σε ευχαριστώ πολύ” της είπε.

“Εγώ σε ευχαριστώ” εισέπραξε τη δική της απάντηση. Τράβηξε από το πορτοφόλι του τριάντα ευρώ και τής τα έδωσε. Εκείνη με έναν μορφασμό τράβηξε το χέρι της. Όμως εκείνος το πήρε στο δικό του αποφασιστικά.

“Για την αποψινή ξεπέτα” τής είπε χαϊδεύοντας το αφυδατωμένο της πρόσωπο. Είδε ένα παράξενο λυτρωτικό χαμόγελο να ζωγραφίζεται στο βλέμμα της. Σαν κάθαρση. Τα πήρε. Χώρισαν οι δρόμοι τους. Την είδε να χάνεται αργά στο σκοτάδι της νύχτας. Λίγα μέτρα πιο κάτω την είδε που σταμάτησε και γύρισε προς το μέρος του. Τα χέρια τους κινήθηκαν από μακριά σε έναν αποχαιρετισμό όλο μηνύματα.

Αφιερωμένο σε όλες εκείνες τις γκρίζες και θλιμμένες περιθωριακές ψυχές της νύχτας. Στη ζεστασιά που παραμένει πάντα βαθιά στην καρδιά τους γυρεύοντας ένα χαμόγελο, ένα πηγαίο χάδι και έναν στοιχειώδη σεβασμό.

Dedicated to all those gray and sad fringe souls of the night. In the warmth that always remains deep in their hearts looking for a smile, a source caress and an elementary respect.

Dédié à toutes ces âmes grises et tristes de la frange de la nuit. Dans la chaleur qui reste toujours au fond de leur cœur à la recherche d’un sourire, d’une caresse source et d’un respect élémentaire.