Επιστροφής σήμαντρο (Return bell / Retour cloche)

Επιστροφής σήμαντρο

Στου κορμιού σου τον ερωτικό βωμό,

Σπονδή μεγάλη έρχομαι, ευθύς να αποθέσω

Φωτιά για ν’ ανάψω, στη λάγνα της φλόγα σαν κεράκι να λιώσω.

Κι ύστερα στο τελείωμα με υγρές των πόθων τις στάλες

ξέπνοα να σβήσω προσπάθησα, πολλαπλές τις φωτιές σου.

Η αγκαλιά σου, φωλιά θα γενεί να κουρνιάξω,

τα χέρια σου, τα σώμα μου γλυκά  φυλακίζουν,

τα χείλη σου, τρυφερά μονοπάτια χαράζουνε στο δέρμα μου επάνω.

Τα χέρια σου απλώνονται σφιχτά να μ’ αγγίξουν,

και ν’ αγκαλιάσουν επάνω μου κάθε πόρο αχόρταγα.

Κείνο που με πονά, άκου με! Δεν είναι παρά ένα!

Της φαντασίας πλάσμα μου ή της ζωής μου θε να ‘σαι;

Μην είναι η λήθη που έπαιξε σκληρά το λογισμό μου;

Μην τάχα κενό δύσβατο, ανάμεσά μας ετρύπωσε;

Πώς έγινε και θόλωσε η κραταιή η μορφή σου;

ποια λάθη  επώδυνα, ανάμεσά μας ριζώσανε;

Ωρα ο στοχασμός στον έρωτα νέα ζωή να τού δώσει,

Είναι ώρα πια τρανή, μια επιστροφή να σημάνει.

Return Bell

At the erotic altar of your body,

I come bearing a grand libation to promptly pour.

Fire to ignite, to melt like a candle in the lascivious flame.

And then, at the end, I attempted to extinguish

the multiple fires of your desires with the wet drops.

Your embrace will become a nest where I’ll coo,

your hands imprison my body sweetly,

your lips trace tender paths on my skin.

Your hands reach out tightly to touch me

and embrace every pore on me insatiably.

What hurts me, listen! It is nothing but one!

A creature of my imagination or my life, are you?

Could it be the oblivion that played harshly with my reasoning?

Could it be an empty and rugged space that has intruded between us?

How did your powerful form become cloudy?

Which painful mistakes have taken root between us?

Now is the time for reflection to give new life to love,

It’s great time now, a return to signal.

Retour Cloche

À l’autel érotique de ton corps,

Je viens portant une grande libation à verser immédiatement.

Du feu pour allumer, pour fondre comme une bougie dans la flamme lascive.

Et puis, à la fin, j’ai tenté d’éteindre les feux multiples

de tes désirs avec les gouttes humides.

Ton étreinte deviendra un nid où je roucoulerai,

tes mains emprisonnent mon corps doucement,

tes lèvres tracent des chemins tendres sur ma peau.

Tes mains s’étendent serrées pour me toucher,

et étreindre chaque pore sur moi sans cesse.

Ce qui me fait mal, écoute ! Ce n’est rien d’autre qu’un !

Une créature de mon imagination ou de ma vie, es-tu?

Serait-ce l’oubli qui a joué durement avec ma raison?

Serait-ce un espace vide et difficile qui s’est introduit entre nous?

Comment ta forme puissante est-elle devenue trouble?

Quelles erreurs douloureuses ont pris racine entre nous?

Maintenant est le moment pour la réflexion de donner une nouvelle vie à l’amour

C’est le moment, de sonner un retour.